Zijn er buitenmensen actief op onze website? *Steekt hand in de lucht. Ik ben een buitenmens. Sterker nog, ik ben een buitenmens van het kaliber ‘had niet misstaan in Seasons of Wonen Landelijke Stijl’. Je weet wel: waxjas, Dubarry laarzen, honden, kippen, paard. In mijn jaszak steekt standaard een paar tuinhandschoenen. Dat is geen grap. Het had niet meer cliché kunnen zijn. Of nou toch: ik mis nog een hoed. Hoe dan ook, gek ben ik op het buitenleven. Op de omstandigheden en hoe het leven zich daaraan aanpast. Op al het losstaande wat, als je goed kijkt, complexe samenhang blijkt te zijn. Euforisch kan ik worden van iets wat volkomen normaal lijkt. Ontluikend blad, bijvoorbeeld. Of het geluid van een vogel dat ineens opvalt in de kakafonie van de rest. En over dat laatste wil ik het met jullie hebben. Net zoals bij mijn medebuitenmensen dient de natuur voor mij als onuitputtelijke bron van inspiratie. (Gáááááááp! Nee, wacht! Lees even verder! Saaier dan dit wordt het niet.) Neem nou de parallellen tussen gedrag op social en gedrag in boomtoppen/op nokvorsten: het gekwetter kan overweldigend zijn. Oorverdovend. Soms om gek van te worden. De een roept nog harder dan de ander. (Ooit een zwerm spreeuwen in zien neerdalen? ’t Is verdorie net TikTok met al dat gewapper!) Hoor mij! Hoor mij! Kijk naar mij! Nee, naar mij! Mijn pak is mooier dan het jouwe! Ik ben sterker! Kijk mij eens vruchtbaar zijn/nesten bouwen/voer verzamelen/indringers wegjagen/eeuwig jong lijken/fit zijn/verzekeringen verkopen/IT oplossingen hebben. *Grinnik De grote vraag die niet alleen mijn gevederde offline vrienden bezig houdt is: hoe val je op in een kakafonie van superlatieven? Door stilte? Nee. Stilte valt louter op wanneer het stil is, niet in herrie. (Al kan stilte een verademing zijn!) Wie op wil vallen móét van zich laten horen. Geregeld. En goed ook. Wat dat betreft zijn algoritmen net zoogdieren(*): ze slaan aan op relevantie, frequentie en interactie. De enige manier om op te vallen tussen alle roeptoeters is door het laten horen van jouw eigen, unieke geluid. Let er maar eens op: in een groep vogels is er altijd een aantal dat opvalt omdat ze nét even een ander geluid laten horen. Dat is bij mensen niet anders. Praktisch gezien ziet dit vanuit de gevleugelde wereld vertaald naar PR er zo uit: 

• Wees consequent onderscheidend.
• Interacteer (reageer op anderen. Ooit een lijster een lied voor louter zichzelf horen zingen?!)
• Word groot door klein te beginnen: leg de eerste meters af binnen je eigen circle of influence. (Focus op lokaal: vanuit je nest, via je boom/dak, de wijkrest naar de rest van de wereld.)
• Bied jouw ‘onderscheidendheid’ exclusief aan (media vergroten graag exclusief hun autoriteit).
• Word zichtbaar via kanalen van anderen. Word bijvoorbeeld gastschrijver, pitch jezelf voor een rubriek of schrijf jezelf in voor een award. Houd daarbij focus op de doelgroep: deze moet voor jou relevant zijn. Een kraai versiert nou eenmaal geen roodborstjes.
• Haak in op actualiteit. Hier zijn online handige kalenders voor te vinden.
• Wees onderscheidend en doe dat consequent. Oh wacht, die had ik al. Mijn punt is: ieder contact met jouw doelgroep moet in lijn liggen met jouw identiteit. Bij voorkeur de gewenste variant. Je hoeft niet zozeer je boodschap te herhalen, wel dien je jezelf te bevestigen.

Et voilá. Zie hier de metafoor van het zangvogeltje. Ik hoop jullie op vermakelijke wijze wat wijzer te hebben gemaakt ten aanzien van het genereren van aandacht en wens jullie een fijne, aandachtige dag toe. Oproep aan zij die hulp nodig hebben bij het vinden van de juiste tone of voice (had ik al gezegd dat metafoorgebruik in tekst fantastisch werkt?), geef een gil. Ik stem graag af 😉 Groet, Amanda (*)Niet verwonderlijk aangezien ze uit het brein van zoogdieren ontsproten zijn. Ten slotte zoals toegezegd: waxjas en dubarrylaarzen in een (on)gegeneerde selfie: